Arrivederci Olanda!
Blijf op de hoogte en volg Willem
14 September 2014 | Italië, Bologna
Na een mooi en heel erg emotioneel afscheidsfeestje (met Goodbye my lover van James Blunt al hoogte- of dieptepunt) op vrijdag, was het gister dan eindelijk zo ver: mijn tussenjaar in Italië ging beginnen. Na in Zeist al afscheid genomen te hebben van mijn twee zwagers in spe, reden we met zijn 5’en (twee zussen en allebei mijn ouders) rond half een weg van huis. Ruim op tijd, want mijn vliegtuig zou pas om 15.10 vanaf Schiphol vertrekken.
Waar ik vooraf al bang voor was, werd bij het inchecken de vrees dat mijn koffer veel te zwaar zou zijn bevestigd. Met 28 kilogram bleek mijn zwarte hutkoffer liefst 5 kilo te zwaar. Gelukkig stonden mijn familieleden nog even op me te wachten, waardoor ik wat spullen uit mijn bagage bij hun kon achterlaten. Resultaat: 5 minuten later nam ik afscheid van een halfhuilende, als ezel bepakte moeder.
Bij de douane ging het gelukkig allemaal wat makkelijker. Hoewel ik als ‘voetbalverslaafde’ regelmatig een voetbalwedstrijd bezoek waar je een barcode moet scannen, lukte het me op Schiphol niet. Na een minuut proberen sprong het lichtje gelukkig alsnog op groen en mocht ik door naar de lopende band en het volgende poortje. Na ook deze hindernissen te zijn gepasseerd, kon ik even relaxen en at ik, om alvast aan de Italiaanse sferen te wennen, een stukje smerige American pizza. Top!
Na een voorspoedige vlucht, waarbij ik naast een mevrouw zat waarover ik nog steeds niet uit ben of ze Nederlands, Fins of Zweeds was, landde mijn kleine vliegtuig rond 17u op het zonnige Bologna Airport. De hoge temperatuur zorgde er echter voor dat het veel te lange wachten op mijn koffer een eeuwigheid leek te duren. Na 25 minuutjes wachten had ik mijn zwarte koffer (waar in plaats van kleren en cremepjes ook net zo goed Oprah Winfrey in had kunnen zitten) eindelijk weer in handen en pakte ik de taxi richting mijn appartement aan de Via Dell’Oro.
Zowel in de taxi als bij mijn aankomst bij het appartement werd ik geconfronteerd met een probleem waar ik de komende tijd vaker last van ga krijgen en waarvoor ik eigenlijk naar Italië ben afgereisd: ik spreek nog geen Italiaans, en de meeste Italianen spreken geen woord Engels. Hetgeen resulteerde in een stille reis naar mijn appartement en een ongemakkelijk gesprek met mijn 70-jarige huisbazin waarbij we Google Translate nodig hadden om onze bedoelingen aan elkaar duidelijk te maken. Gelukkig kwamen we er uiteindelijk uit en begeleidde ze me naar mijn kamertje.
Hoewel de kamer natuurlijk geen penthouse is, is het perfect voor de drie maanden die ik in Bologna zal verblijven. Het bevat een groot bed, een prima douche, twee prima kasten en niet geheel onbelangrijk: een prima wifiverbinding. Omdat ik hier nog niemand ken en niet de hele dag in mijn eentje in de stad wil rondhangen, heb ik hier tijdens mijn eerste twee dagen gelijk volop gebruik van gemaakt en heb ik zowel Ajax als Inter dit weekend een prima overwinning zien boeken. Mijn Mexicaanse huisgenote heb ik nog niet veel gezien. Gelukkig woont er een deur verderop een Duits meisje die ook dit weekend is aangekomen en net als ik nog geen woord Italiaans spreekt.
Natuurlijk ben ik ook een paar uurtjes in de stad geweest. Hoewel Bologna groter is dan het doet vermoeden, zit ik dichtbij de dingen waar ik heen moet. Het centrum en de talenschool waar ik vanaf morgen heen zal gaan liggen op tien minuutjes lopen. Een supermarkt waar ik vanmorgen mijn eerste inkopen heb gedaan, ligt een kwartiertje van mijn huisje. Prima dus. Verder was het gisteravond en vanochtend erg druk, wat me wel bevalt.
Vanaf morgen ziet het leven er een stukje minder saai uit. Om 8.15 wordt ik op mijn school verwacht. Hier zal ik verdere instructies krijgen en het resultaat van mijn entreetest te horen krijgen. Hoewel ik op de toets liefst drie van de tien opdrachten kon invullen, verwacht ik bij de absolute beginners te worden geplaatst. We zullen zien.
Volgende week weer een verslagje,
Arrivederci a tutti!
P.S. Voor de mensen die mijn nieuwe, Italiaanse nummer nog niet hebben: stuur me even een berichtje op Facebook!
Waar ik vooraf al bang voor was, werd bij het inchecken de vrees dat mijn koffer veel te zwaar zou zijn bevestigd. Met 28 kilogram bleek mijn zwarte hutkoffer liefst 5 kilo te zwaar. Gelukkig stonden mijn familieleden nog even op me te wachten, waardoor ik wat spullen uit mijn bagage bij hun kon achterlaten. Resultaat: 5 minuten later nam ik afscheid van een halfhuilende, als ezel bepakte moeder.
Bij de douane ging het gelukkig allemaal wat makkelijker. Hoewel ik als ‘voetbalverslaafde’ regelmatig een voetbalwedstrijd bezoek waar je een barcode moet scannen, lukte het me op Schiphol niet. Na een minuut proberen sprong het lichtje gelukkig alsnog op groen en mocht ik door naar de lopende band en het volgende poortje. Na ook deze hindernissen te zijn gepasseerd, kon ik even relaxen en at ik, om alvast aan de Italiaanse sferen te wennen, een stukje smerige American pizza. Top!
Na een voorspoedige vlucht, waarbij ik naast een mevrouw zat waarover ik nog steeds niet uit ben of ze Nederlands, Fins of Zweeds was, landde mijn kleine vliegtuig rond 17u op het zonnige Bologna Airport. De hoge temperatuur zorgde er echter voor dat het veel te lange wachten op mijn koffer een eeuwigheid leek te duren. Na 25 minuutjes wachten had ik mijn zwarte koffer (waar in plaats van kleren en cremepjes ook net zo goed Oprah Winfrey in had kunnen zitten) eindelijk weer in handen en pakte ik de taxi richting mijn appartement aan de Via Dell’Oro.
Zowel in de taxi als bij mijn aankomst bij het appartement werd ik geconfronteerd met een probleem waar ik de komende tijd vaker last van ga krijgen en waarvoor ik eigenlijk naar Italië ben afgereisd: ik spreek nog geen Italiaans, en de meeste Italianen spreken geen woord Engels. Hetgeen resulteerde in een stille reis naar mijn appartement en een ongemakkelijk gesprek met mijn 70-jarige huisbazin waarbij we Google Translate nodig hadden om onze bedoelingen aan elkaar duidelijk te maken. Gelukkig kwamen we er uiteindelijk uit en begeleidde ze me naar mijn kamertje.
Hoewel de kamer natuurlijk geen penthouse is, is het perfect voor de drie maanden die ik in Bologna zal verblijven. Het bevat een groot bed, een prima douche, twee prima kasten en niet geheel onbelangrijk: een prima wifiverbinding. Omdat ik hier nog niemand ken en niet de hele dag in mijn eentje in de stad wil rondhangen, heb ik hier tijdens mijn eerste twee dagen gelijk volop gebruik van gemaakt en heb ik zowel Ajax als Inter dit weekend een prima overwinning zien boeken. Mijn Mexicaanse huisgenote heb ik nog niet veel gezien. Gelukkig woont er een deur verderop een Duits meisje die ook dit weekend is aangekomen en net als ik nog geen woord Italiaans spreekt.
Natuurlijk ben ik ook een paar uurtjes in de stad geweest. Hoewel Bologna groter is dan het doet vermoeden, zit ik dichtbij de dingen waar ik heen moet. Het centrum en de talenschool waar ik vanaf morgen heen zal gaan liggen op tien minuutjes lopen. Een supermarkt waar ik vanmorgen mijn eerste inkopen heb gedaan, ligt een kwartiertje van mijn huisje. Prima dus. Verder was het gisteravond en vanochtend erg druk, wat me wel bevalt.
Vanaf morgen ziet het leven er een stukje minder saai uit. Om 8.15 wordt ik op mijn school verwacht. Hier zal ik verdere instructies krijgen en het resultaat van mijn entreetest te horen krijgen. Hoewel ik op de toets liefst drie van de tien opdrachten kon invullen, verwacht ik bij de absolute beginners te worden geplaatst. We zullen zien.
Volgende week weer een verslagje,
Arrivederci a tutti!
P.S. Voor de mensen die mijn nieuwe, Italiaanse nummer nog niet hebben: stuur me even een berichtje op Facebook!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
